ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΜΑΣ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΜΑΣ
Μόζα η γάτα – Παραμύθια με νόημα
Λαϊκό παραμύθι από το Μπαγκλαντές: διασκευή από το Ημερολόγιο 2000 του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών «Στέκι Μεταναστών»
Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε στο δάσος ένας κότσυφας. Μια μέρα ο κότσυφας ήταν πολύ διψασμένος, αλλά όσο κι αν έψαχνε για νερό δεν έβρισκε πουθενά. Στο τέλος πέταξε στην κορυφή ενός ψηλού δέντρου κι αγνάντεψε τριγύρω. Μακριά στο βάθος είδε έναν κήπο. «Εκεί θα βρω νερό», σκέφτηκε και πέταξε βιαστικά προς τα κει.
Μόλις έφτασε στον κήπο, είδε ένα παλιό πιθάρι. «Εδώ θα πιω νερό», σκέφτηκε και γαντζώθηκε στο στόμιο του πιθαριού. Πραγματικά στο πιθάρι είχε νερό. Το νερό όμως ήταν λίγο. ‘Εφτανε δεν έφτανε μέχρι τη μέση του πιθαριού. ‘Ετσι ο κότσυφας, όσο κι αν έσκυβε, κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να πιει.
Μια πάπια που τριγυρνούσε στον κήπο και τον είδε του είπε:
«‘Αδικα προσπαθείς. Δεν θα τα καταφέρεις. Το νερό ίσα που καλύπτει τον πάτο».
Ο κότσυφας την άκουσε, αλλά δεν απάντησε. Λίγο αργότερα τον πλησίασε μια χήνα και του είπε:
«Ε, κότσυφα, τόση ώρα προσπαθείς και σταγόνα νερό δεν ήπιες. Δεν κουράστηκες; Παράτα τα πια!»
Ο κότσυφας την άκουσε αλλά ούτε και σ’ αυτή απάντησε. Σταμάτησε για λίγο να προσπαθεί για να σκεφτεί τι θα κάνει. Τότε πέρασε απ’ το μυαλό του μια σπουδαία ιδέα. Άρχισε αμέσως να μαζεύει με το ράμφος του πετραδάκια και να τα ρίχνει μέσα στο πιθάρι. Το νερό άρχισε σιγά σιγά να ανεβαίνει. Όσο περισσότερα πετραδάκια έριχνε τόσο ψηλότερα ανέβαινε το νερό, μέχρι που έφτασε στο στόμιο του πιθαριού. Τότε ο κότσυφας βούτηξε μέσα το ράμφος του και ήπιε, ήπιε μέχρι που ξεδίψασε. Και τότε γύρισε και είπε στην πάπια και τη χήνα που κοίταζαν απορημένες:
«Τώρα καταλαβαίνετε γιατί δεν σας απαντούσα; Προσπαθούσα να μην σας ακούω!»
Μ η ν ύ μ α τ α :
* Ποτέ μην ακους αυτούς που σου λένε ότι δεν μπορείς.
* Έχε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.
ΕΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΕ Δ ΚΕΦΑΛΑΙΟ!
ΠΑΙΔΙΑ <<ΘΑΥΜΑΤΑ>>
ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
https://e-didaskalia.blogspot.com/2015/12/10_19.html
ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΕΠΤΑ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ
ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ
ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ
IΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ
http://www.godtube.gr/video/-ps/19e8aa529c0b10b42d48d6ecb0fa6772
Η ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ
http://godtube.gr/category/video/-s-s/35b815cfc77201b70dda5275972596d7/26#
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ
ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΑΓΙΟΣ ΦΡΑΣΚΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΑΣΣΙΖΗΣ- 4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ- ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ-ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥΣ
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΟΛΟΜΩΝ
ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Η προδοσία και η σύλληψη του Ιησού
Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ
.jpg)
Με τον Μυστικό Δείπνο ο Χριστός με τρόπο ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου και την κοινή λογική, προλαβαίνει τα γεγονότα της προδοσίας, της Δίκης, των Παθών, του Γολγοθά και της Θυσίας πάνω στον Σταυρό. Και τα προλαμβάνει διότι είναι παρόντα στην τροφή του Παναγίου Σώματος και του Τιμίου Αίματος Του…»Φάγετε από το Σώμα μου», τους λέγει, «και πίετε από το Αίμα μου». Είμαι το «Εσφαγμένο Αρνίον». Για να μας ομιλεί έτσι ο Κύριος, σημαίνει ότι η Θυσία έχει ήδη συντελεσθεί και συνεχίζει με την δική μας Θεία Λειτουργία να συντελείται!
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Την Κυριακή των Βαΐων, σε ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου τουΧριστού στα Ιεροσόλυμα, όλοι οι ναοί στολίζονται με κλαδιά από βάγια, από φοίνικες δηλαδή ή από άλλα νικητήρια φυτά, όπως δάφνη, ιτιά, μυρτιά και ελιά. Μετά τη λειτουργία μοιράζονται στους πιστούς.
Ο λαός μόλις άκουσε ότι έρχεται ο Ιησούς (είχαν μάθει και τα περί αναστάσεως του Λαζάρου) έλαβαν στα χέρια τους βάϊα από φοίνικες και πήγαν να τον προϋπαντήσουν. Άλλοι με τα ρούχα τους, άλλοι έκοβαν κλαδιά από τα δένδρα και τα έστρωναν στο δρόμο όπου διερχόταν ο Κύριος και τον ακολουθούσαν.
Ακόμα και τα νήπια τον προϋπάντησαν και όλοι μαζί φώναζαν: Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ
Έθιμα
- Στο χωριό Πετροκέρασα Χαλκιδικής φιλοξενείται κάθε χρόνο (τουλάχιστον από το 1768) τμήμα του Τιμίου Σταυρού που έρχεται από τη Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους. Το Τίμιο Ξύλο φυλάσσεται στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία την Κυριακή των Βαΐων και τη Μεγάλη Δευτέρα, προσελκύοντας πλήθος πιστών. Το έθιμο γίνεται σε ανάμνηση της σωτηρίας του χωριού από θανατηφόρα αρρώστια, πιθανώς πανώλη.
- Την Κυριακή των Βαΐων, στην Κέρκυρα, γίνεται η μεγάλη λιτανεία του σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνα με τη συνοδεία των φιλαρμονικών της πόλης, σε ανάμνηση της απαλλαγής του νησιού από τη φοβερή πανώλη που το 1629 χτύπησε αλύπητα τους Κερκυραίους.
- Στα βάγια, που μοιράζονται στην εκκλησία, ο λαός αποδίδει μαγική δύναμη, γι’ αυτό τα φυλάσσει στο εικονοστάσι του σπιτιού ως πρόχειρο μέσο κατά της βασκανίας.
- Την ημέρα αυτή συνηθίζονται τα βαγιοχτυπήματα, να χτυπά δηλαδή ο ένας τον άλλο με βάγια, στη βάση της αρχέγονης αντίληψης για τη μετάδοση με τον τρόπο αυτό της δύναμης του χλωρού κλαδιού σε αυτόν που δέχεται το χτύπημα.
- Παλαιότερα άδονταν κάλαντα και την Κυριακή των Βαίων.
- Στη Λέσβο τα παιδιά, μετά την εκκλησία, στόλιζαν ένα δεμάτι από κλαδιά δάφνης με κόκκινα ή πράσινα πανάκια από καινούργιο φουστάνι, κρεμούσαν κι ένα κουδούνι και καθώς πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι ψάλλοντας και λέγοντας εξορκισμούς για τους ψύλλους και τα ποντίκια, έδιναν και ένα κλαράκι δάφνης στη νοικοκυρά.
Στο τέλος ζητούσαν και το χάρισμά τους: “Χρόνια πολλά, εν ονόματι Κυρίου, δό μ’ τ’ αυγό να φύγω.” Στην Ανατολική Ρωμυλία, τα κορίτσια έφτιαχναν με τα βάγια στεφάνια, τους έδεναν μια κόκκινη κλωστή και τραγουδώντας όλες μαζί πήγαιναν και τα πέταγαν στο ρέμα κι όπως έπαιρνε τα στεφάνια το νερό, όποιας πήγαινε μπροστά εκείνη θα γινόταν “συντέκνησσα”.
Πρώτη στο γυρισμό, πρώτη στο χορό και στο δικό της σπίτι η μάνα της θα έφτιαχνε τα φασόλια και θα τις φίλευε όλες, μαζί με ελιές.
Στη Τήνο, την Κυριακή των Βαΐων, τα παιδιά τριγύριζαν στους δρόμους κρατώντας μαζί με το στεφάνι τους την “αργινάρα”, μια ξύλινη ή και σιδερένια ροκάνα που τη στριφογύριζαν με δύναμη. Μέσα σε εκκωφαντικό θόρυβο κατέληγαν στη θάλασσα, όπου πετούσαν στο στεφάνι στο νερό.
- Αν και είναι εκόμα σαρακοστή, η εκκλησία την Κυριακή των Βαϊων επιτρέπει το ψάρι.Έτσι και το τραγούδι των παιδιών λέει: “Βάγια, Βάγια των βαγιών, τρώνε ψάρι και κολιό, κι ως την άλλη Κυριακή με το κόκκινο αυγό ! ”
Η πόλη με τις περισσότερες Rolls Royce ανά κεφαλή είναι το Χονγκ Κονγκ.Σάββατο του Λαζάρου – Το θαύμα και η σχέση του αναστημένου Λαζάρου με την Κύπρο
Με τα μάτια δακρυσμένα στάθηκε ο Κύριος μπροστά στον τάφο του φίλου του Λάζαρου, περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. «Εδάκρυσεν ο Ιησούς», αναφέρει. Ο τάφος του Λάζαρου ήταν ένα σπήλαιο που η είσοδός του είχε κλειστεί με μια βαριά πέτρα. «Άρατε τον λίθον» διέταξε ο Ιησούς, δηλαδή σηκώστε την πέτρα. «Κύριε, ήδη όζει· τεταρταίος γαρ εστί», Κύριε μυρίζει. Είναι τέσσερις μέρες τώρα που είναι νεκρός, αντένεινε η Μάρθα, αδελφή του Λάζαρου.
Ο Ιησούς όμως αφού ευχαρίστησε τον Θεό για το θαύμα που επρόκειτο να γίνει, αναφώνησε: «Λάζαρε, δεύρο έξω». Και ο νεκρός «ο τεταρταίος» σηκώθηκε σαν να ξυπνούσε από βαθύ ύπνο, και ολοζώντανος βγήκε από τον τάφο.
Το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου διαδόθηκε παντού, και όπως ήταν αναμενόμενο ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων μεταξύ των Ιουδαίων που πήραν την απόφαση να τον εξοντώσουν, όπως περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ο Λάζαρος ήταν πια διωκόμενος και δεν μπορούσε να παραμείνει στη Βηθανία.
Γύρω στο 33 μ.Χ. λοιπόν εγκατέλειψε τη μικρή πόλη της Παλαιστίνης και πήγε στο Κίτιο (σημερινή Λάρνακα) της Κύπρου. Εκεί τον συνάντησαν οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας και τον χειροτόνησαν επίσκοπο της Εκκλησίας του Κιτίου, την οποία ίδρυσε ο ίδιος. Στην Κύπρο είναι βαθιά στερεωμένη η πεποίθηση ότι η παρουσία του προσωπικού φίλου του Χριστού στο νησί έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να κερδίσει η Κύπρος την ονομασία «Νήσος των Αγίων».
Με απόφαση του βυζαντινού αυτοκράτορα Λέοντος Στ΄ κτίστηκε ο μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα
στα πρότυπα των βυζαντινών εκκλησιών
Ο Λάζαρος έζησε εκεί άλλα 30 χρόνια, σύμφωνα με τις παραδόσεις που επιβεβαιώνει και ο Άγιος Επιφάνιος, επίσκοπος Κωνστάντιας της Κύπρου (367-403 μ.Χ.), ο οποίος έγραψε: «Εν παραδόσεσιν εύρομεν ότι τριάκοντα ετών ήταν τότε ο Λάζαρος ότε εγήγερται, μετά δε το αναστήναι αυτόν, άλλα τριάκοντα έζησε, και ούτω προς Κύριον εξεδήμησε κοιμηθείς».
Στην κυπριακή παράδοση υπάρχουν διάφορες ιστορίες που συνδέονται με την παρουσία του Λάζαρου στο νησί. Όλες πάντως τον περιγράφουν σκυθρωπό και αγέλαστο, και η λαϊκή σοφία το απέδωσε στη συντριβή του από όσα είχε δει κατά την τετραήμερη παραμονή του στον Άδη.
Η πιο γνωστή απ’ αυτές αναφέρει ότι ο Λάζαρος γέλασε μόνο μία φορά στη ζωή του όταν είδε μια γυναίκα να κλέβει από ένα μπακάλικο ένα πήλινο δοχείο, μια «τσούκα», οπότε σχολίασε σκωπτικά: Το ένα χώμα κλέβει τ’ άλλο.
Η μαρμάρινη αυτή λάρνακα φιλοξένησε για αιώνες λείψανα του Αγίου Λαζάρου
ΛΑΖΑΡΑΚΙΑ
Το πασχαλινό έθιμο
Το Σάββατο του Λαζάρου, οι νοικοκυρές φτιάχνουν τα «Λαζαράκια» ψωμάκια σε σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, δηλαδή όπως αναπαριστούν τον Λάζαρο στις εκκλησιαστικές εικόνες. Συνηθίζεται όσα παιδιά έχει η οικογένεια τόσους «Λαζάρηδες» να πλάθουν και στη θέση των ματιών να βάζουν δυο γαρίφαλα. Το σκεπτικό είναι να έχουν χεράκια σταυρωμένα και γαρυφαλλάκι, ενώ κάποιοι βάζουν και ποδαράκια.
Στην Κω, μάλιστα, η παράδοση ήθελε κάποτε τις αρραβωνιασμένες κοπέλες να φτιάχνουν ένα Λαζαράκι σε μέγεθος… μικρού παιδιού, να το γεμίζουν με πολλά βρώσιμα αγαθά, όπως έκαναν με τις κουλούρες του γάμου, και το έστελναν στον μελλοντικό σύζυγό τους.
Τα «Λαζαρούδια», όπως λέγονται σε κάποια μέρη, τα γέμιζαν οι νοικοκυρές με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, σταφίδες, μέλι, πρόσθεταν πολλά μυρωδικά και τα έδιναν ζεστά στα παιδιά, που τρελαίνονταν με τη γεύση και τη μυρωδιά τους.
ΛΑΖΑΡΙΝΕΣ
Πρώτα στον παπά, μετά στον Πρόεδρο, στην εκκλησία της Παναγίας ..
Όταν τελειώσουν, γύρω στις 4:30 το απόγευμα, όλα τα μπλίκια (ομάδες) των λαζαρίνων μαζεύονται στην πλατεία όπου στήνεται ο τρανός χορός (Λαζαριάτικος) με λαζαριάτικα τραγούδια.
Στην πλατεία υπάρχουν στρωμένα τραπέζια με λαζαριάτικες πίτες, κρασιά και εδέσματα που προσφέρονται για όλο τον κόσμο.
Παλιότερα, οι νέοι του χωριού και οι πεθερές διάλεγαν τις νύφες από τα κορίτσια , τις Λαζαρίνες, που χόρευαν στον τρανό χορό (νυφοδιαλέγματα).
Η ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ, ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Ύψωσις τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ
Τὸ 326 ἡ Ἁγία Ἑλένη πῆγε στοὺς Ἁγίους Τόπους νὰ προσκυνήσει, καὶ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Κύριο γιὰ τοὺς θριάμβους τοῦ γιοῦ της. Πηγαίνοντας ἐκεῖ ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀρχίζει νὰ ἀναζητᾶ τὸν Τίμιο Σταυρό. Φτάνοντας στὸ Γολγοθὰ διατάζει νὰ γκρεμιστεῖ ὁ ναὸς τῆς Θεᾶς Ἀφροδίτης. Ἐκεῖ βρίσκουν τρεῖς σταυρούς. Καὶ μὴν ξέροντας ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρὸς, ὁ Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, ἀκούμπησε κάποιας εὐσεβέστατης νεκρῆς γυναίκας τὸ σῶμα της διαδοχικὰ καὶ στοὺς τρεῖς σταυρούς. Μόλις ἀκούμπησε ἡ γυναίκα στὸν Τίμιο Σταυρὸ ἀναστήθηκε.
Μαθεύτηκε γρήγορα τὸ νέο καὶ πλῆθος κόσμου ἄρχισε νὰ ἔρχεται γιὰ νὰ προσκυνήσουν. Ὕψωσαν τὸν Τίμιο Σταυρὸ μέσα στὸ ναὸ καὶ σὲ μέρος ψηλὸ γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ τὸν δοῦν καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουν ὅλοι.
Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ ὅπλο ὅλων τῶν χριστιανῶν κατὰ τοῦ διαβόλου.
<<ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ>>
ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Ο ΘΕΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ
Λίγες ώρες έμειναν μέχρι την πατροπαράδοτη κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας, σήμα κατατεθέν του γιορτινού τραπεζιού στην αλλαγή του χρόνου. Από που όμως προέρχεται το έθιμο της Βασιλόπιτας;
Η ιστορία μας λέει ότι πρόκειται για ένα πολύ παλαιό έθιμο το οποίο ανάγεται στη ρωμαϊκή εποχή και την αρχαία εορτή των “Κρονίων”. Τη συνέχεια έδωσαν οι Φράγκοι οι οποίοι ήταν αυτοί που άρχισαν πρώτοι να τοποθετούν νόμισμα μέσα στην πίτα και προσφωνούσαν “Βασιλιά της βραδιάς” αυτόν που το έβρισκε. Κατά άλλο έθιμο, αντί για νόμισμα έβαζαν φασόλι και αυτόν που το έβρισκε τον αποκαλούσαν «φασουλοβασιλιά».
Το φραγκικό αυτό έθιμο επικράτησε στην Ευρώπη. Ωστόσο υπάρχει και μία θρησκευτική παράδοση που συνδέει τη βασιλόπιτα με το Μέγα Βασίλειο της Καππαδοκίας. Κατά αυτή την παράδοση κάποτε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία όπου επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε να τη καταλάβει ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να τη λεηλατήσει. Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ότι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως «λύτρα» στον επερχόμενο κατακτητή.
Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε (κατ΄ άλλους) εκ θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή. Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού.
Κεφαλονιά: οι κολόνιες και η αποκοπή
Το σπάσιμο του ροδιού την Πρωτοχρονιά .. και γιατί το σπάμε
Ένα πανάρχαιο έθιμο του λαού μας για την γιορτινή μέρα της έλευσης του νέου χρόνου είναι «το σπάσιμο του ροδιού». Το έθιμο αυτό αρχικά εντοπίστηκε στην Πελοπόννησο, αν και μετά διαδόθηκε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία, ντυμένοι όλοι με τα καλά τους ρούχα για να παρακολουθήσουν τη Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και να υποδεχτούν το νέο χρόνο, καλό κι ευλογημένο. Στην επιστροφή, ο νοικοκύρης του σπιτιού έχει στην τσέπη του ένα λειτουργημένο ρόδι, που στην Μικρά Ασία το φυλούσαν στα εικονίσματα από τις 14 Σεπτέμβρη, δηλαδή τη μέρα του Σταυρού.
Είναι αυτός που κάνει το ποδαρικό και σπάει το ρόδι. Πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας και να του ανοίξουν. Δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του. Έτσι είναι ο πρώτος που μπαίνει στο σπίτι για να κάνει το ποδαρικό με το ρόδι στο χέρι.
Μπαίνοντας μέσα , με το δεξί πόδι, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα για να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: «με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι , τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά.»
Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες να είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες , τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.
Άλλη ευχή που συνηθίζεται να λέγεται κατά το σπάσιμο του ροδιού είναι: «Όσο βαρύ είναι το ρόδι, τόσο βαρύ να είναι το πορτοφόλι μας, όσο γεμάτο καρπούς είναι το ρόδι, να είναι γεμάτο το σπίτι μας με καλά και όσο κόκκινο είναι το ρόδι, τόσο κόκκινη να είναι και η καρδιά μας!»
Η δύναμη του ροδιού
Οι λέξεις ρόδι και ροδιά, εκτός από την προφανή τους ετυμολογική σχέση με τη νήσο της Ρόδου, είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις έννοιες ροή και δύναμη. Η δύναμη λοιπόν αυτού του καρπού είναι χαρακτηριστική στην ελληνική μυθολογία και όχι μόνο, αφού τα ιστορικά δεδομένα που σχετίζονται μ`αυτό τον καρπό είναι ανεξάντλητα.
Στην Αρχαία Ελλάδα πίστευαν πως η δύναμη του ροδιού κρυβόταν στους πολυάριθμους κόκκους του (αφθονία και γονιμότητα), αλλά και στο πορφυρό χρώμα του (χρώμα που φέρνει καλή τύχη). Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως, ακόμη και σήμερα, αποτελεί ένα από τα πιο εκφραστικά σύμβολα της ελληνικής λαογραφίας, με έντονη παρουσία σε κάθε μορφή και έκφραση της παραδοσιακής ζωής.
Τα έθιμα που σχετίζονται με το ρόδι, ποικίλλουν στην πράξη από τόπο σε τόπο και διαφέρουν μεταξύ τους όπως και τα μέρη της Ελλάδας στα οποία το συναντάμε. Τα πιο γνωστά βέβαια είναι η χρήση του στην Παρασκευή των κολλύβων, η συμμετοχή του σε διάφορες φάσεις του γαμήλιου εθιμικού κύκλου και φυσικά, το σπάσιμό του την Πρωτοχρονιά ως ένδειξη καλού ποδαρικού για το νέο έτος.
| ΤΟ ΤΑΙΣΜΑ ΤΗΣ ΒΡΥΣΗΣ |
| Στα χωριά της Κεντρικής Ελλάδας τα μεσάνυχτα της παραμονής των Χριστουγέννων γίνεται το λεγόμενο «τάισμα» της βρύσης.
Οι κοπέλες του χωριού πηγαίνουν τα μεσάνυχτα ή προς τα χαράματα πηγαίνουν στις βρύσες του χωριού και τις αλείφουν με βούτυρο και μέλι, με την ευχή όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τον καινούργιο χρόνο και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να σταθεί και η ζωή τους παίρνοντας έτσι το «αμίλητο» νερό. Για την καλή σοδειά έφερναν στη βρύση βούτυρο, τυρί, ή ψημένο σιτάρι ή κλαδί ελιάς, ή όσπρια και φρόντιζαν να πάνε από τις πρώτες, γιατί, όπως έλεγαν, όποια θα πήγαινε πρώτη στη βρύση, αυτή θα στεκόταν και η πιο τυχερή ολόκληρο το χρόνο. Οι γυναίκες, επιστρέφοντας στο σπίτι, έφερναν το καινούργιο νερό, αφού είχαν αδειάσει τις βαρέλες από το παλιό. Συνήθως αυτή η διαδικασία της μετάβασης και της επιστροφής στη βρύση, γινόταν σιωπηλά- για αυτό ονομάστηκε αμίλητο νερό. Οι γυναίκες φρόντιζαν να μη μιλήσει η μια στην άλλη, αν και πολλές φορές αυτή η υποχρεωτική βουβαμάρα ήταν αφορμή να μην μπορούν να κρατήσουν τα γέλια τους. |
Τι είναι το έθιμο του αναμμένου πουρναριού στην Ήπειρο;
Στην Ήπειρο διατηρούν ακόμη και στις μέρες μας μια πολύ παλιά συνήθεια που βασίζεται σε μια παράδοση που μετρά αιώνες πίσω στο χρόνο.
Όταν, λέει, γεννήθηκε ο Χριστός και πήγαν οι βοσκοί να τον προσκυνήσουν, ήταν νύχτα σκοτεινή.
Έτσι, οι βοσκοί έκοψαν ένα ξερό πουρνάρι από τη διαδρομή και έβγαλαν τα κλαδιά του. Πήρε ο καθένας ένα από αυτά στο χέρι, του έβαλε φωτιά και έτσι το σκοτεινό βουνό γέμισε χαρούμενες φλόγες και τριξίματα και κρότους από τα κλαδιά που σιγοκαίγονταν.
Έτσι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όποιος βρεθεί Χριστούγεννα στο Πάπιγκο θα δει κόσμο να κρατάει αναμμένα πουρνάρια ή οποιοδήποτε άλλο δέντρο τρίζει ενώ καίγεται. Θα δει κόσμο που πηγαίνει στους γείτονες για να ευχηθεί “Χρόνια Πολλά”, παντρεμένα παιδιά που πηγαίνουν στους γονείς τους για τις ευχές και γενικά θα αντικρύσει σπίτια γεμάτα “χαρούμενες” φωτιές και θα ακούσει κρότους από τα σκοτεινά δρομάκια του χωριού.
Μια παραλλαγή του εθίμου, υπάρχει μάλιστα και στα Γιάννενα, όπου ο κόσμος κρατάει στη χούφτα του δαφνόφυλλα ή πουρνάρια και τα πετά στο τζάκι με το που μπει στο σπίτι κάποιου τα Χριστούγεννα.
Όταν μάλιστα τα φύλλα αυτά πιάσουν για τα καλά φωτιά και αρχίζουν να τρίζουν και να πετάνε σπίθες, φωνάζουν όλοι με μια φωνή:
“Αρνιά, κατσίκια, νύφες και γαμπρούς!”
Η καλύτερη ευχή για κάθε νοικοκύρη!
ΜΠΕΦΑΝΑ
Η Μπεφάνα σύμφωνα με την ιταλική λαογραφική παράδοση είναι μια καλή μα και άσχημη γριούλα, που μοιράζει δώρα στα παιδιά το βράδυ της παραμονής των Φώτων (μεταξύ 5ης και 6ης Ιανουαρίου).
Σύμφωνα με τον μύθο, τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός, οι Τρεις Μάγοι επισκέφθηκαν τη Μπεφάνα στο σπίτι της, φάγαν, ήπιαν, ξεκουράστηκαν, και όταν έφευγαν της πρότειναν να πάει μαζί τους για να προσκυνήσουν τον Χριστό και να του δώσουν δώρα. Αυτή όμως αρνήθηκε. Μετά το μετάνιωσε κι ένιωσε τύψεις. Από τότε, κάθε χρόνο πετάει με τη σκούπα της και μοιράζει δώρα σε όλα τα παιδιά, ελπίζοντας ότι κάποιο από αυτά είναι ο Χριστός. Γεμίζει τις κάλτσες των καλών παιδιών με δώρα, ενώ τις κάλτσες των «κακών» παιδιών με κάρβουνο (το οποίο είναι απλώς ένα γλυκό σε σχήμα κάρβουνου!).
ΣΑΝΤΑ ΛΟΥΤΣΙΑ
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
Ο ΚΑΛΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ
ΔΑΒΙΔ ΚΑΙ ΙΩΝΑΘΑΝ
Ο γιος του Σαούλ Ιωνάθαν συμπάθησε πολύ τον Δαβίδ απ’ την αρχή της γνωριμίας τους. Έγιναν αχώριστοι φίλοι και ο Ιωνάθαν αγαπούσε τον Δαβίδ σαν τον εαυτό του. Έβγαλε μάλιστα τον μανδύα που φορούσε και του τον έδωσε. Επίσης του έδωσε την πανοπλία του, το ξίφος του, το τόξο και τη ζώνη του. Όταν κατάλαβε ότι ο πατέρας του, ο Σαούλ, σκόπευε να σκοτώσει τον φίλο του, τον προειδοποίησε να κρυφτεί.
Ο Δαβίδ ευχαρίστησε τον Ιωνάθαν, έφυγε και άρχισε να περιπλανιέται μέσα σε λαγκαδιές και σε βουνά. Ο Σαούλ έφριξε όταν έμαθε πως ο Δαβίδ του ξέφυγε.
Μετά από καιρό, όταν εχθροί επιτέθηκαν στους Ιουδαίους, ο Σαούλ και ο Ιωνάθαν σκοτώθηκαν σε μια μάχη στο βουνό Γελβουέ. Ο Δαβίδ, μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατο του βασιλιά και του αγαπημένου του φίλου Ιωνάθαν, θρήνησε με πόνο αληθινό.
Αλίμονο, η δόξα σου, Ισραήλ, κονταροχτυπημένη πέθανε πάνω στους λόφους σου!
Εσείς βουνά πανέμορφα της Γελβουέ,
βροχή και χιόνι ας μην πέσει ποτέ να σας χαϊδέψει,
βουνά της Γελβουέ, τόποι των σκοτωμένων.
Ο Σαούλ και ο Ιωνάθαν, οι αγαπημένοι,
ενωμένοι στη ζωή και στον θάνατο.
Πιο γρήγοροι απ’ τους αετούς
και πιο γενναίοι απ’ τα λιοντάρια…
Πώς εβασίλεψεν η ομορφιά του Ιωνάθαν!
Λυπούμαι και θρηνώ για σένα, Ιωνάθαν αδελφέ μου,
που ‘σουν για μένα ο πιο ακριβός μου φίλος.
ΔΑΒΙΔ ΚΑΙ ΣΑΟΥΛ
Μέσα στα μεγάλα παλάτια του βασιλιά Σαούλ ήταν απλωμένη σιωπή. Κανείς δε γελούσε και δε μιλούσε, γιατί φοβούνταν τον βασιλιά. Σκέψεις άσχημες και στενοχώρια τον τυραννούσαν και είχε χάσει τον ύπνο του. Τότε οι υπηρέτες του σκέφτηκαν να βρουν έναν άνθρωπο που να μπορεί να τραγουδάει με την άρπα του και να κάνει τον βασιλιά να ηρεμεί. Αυτός που βρήκαν ήταν ο Δαβίδ, ο μικρότερος γιος του Ιεσσαί, ένα όμορφο και ευγενικό τσοπανόπουλο που ζούσε στη Βηθλεέμ.
Ο Σαούλ συμπάθησε αμέσως τον Δαβίδ και αποφάσισε να τον κρατήσει στο παλάτι. Ο Δαβίδ, κάθε φορά που ο Σαούλ ήταν θλιμμένος, έπαιρνε την άρπα του και τραγουδούσε. Τα τραγούδια του ήταν απλά και τρυφερά. Μιλούσαν για τον Θεό και για τις ομορφιές της φύσης κι ο Σαούλ γαλήνευε. Έτσι ο βασιλιάς τον αγάπησε, ενώ ο γιος του Ιωνάθαν τον είχε σαν να ’ταν αδερφός του.
Πέρασε καιρός πολύς. Ο Δαβίδ έγινε αγαπητός σε όλους. Κοντά στα τόσα του χαρίσματα, στη φρονιμάδα, στην ομορφιά και στο τραγούδι, είχε και γενναία καρδιά. Μια μέρα, ένας λαός γειτονικός, οι Φιλισταίοι ήρθαν εναντίον των Ιουδαίων κι ανάμεσά τους βγήκε ένας γίγαντας που λεγόταν Γολιάθ. Αυτός κορόιδευε και καλούσε όποιον Ιουδαίο είχε θάρρος να μονομαχήσει μαζί του. Μάλιστα φώναζε και έλεγε πως όποιος από τους δυο νικούσε, εκείνου κι ο στρατός να λογαριαζόταν νικητής. Κανένας όμως δεν τολμούσε να τα βάλει μαζί του αφού ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Ιουδαίων.
Τότε ήρθε στο στρατόπεδο των Ιουδαίων ο Δαβίδ, να φέρει τροφές στ’ αδέλφια του που πολεμούσαν. Είδε κι άκουσε κι αυτός τον φοβερό Γολιάθ και πήγε στον βασιλιά Σαούλ για να του δώσει την άδεια να βγει αυτός να μονομαχήσει με τον Γολιάθ. Με τα πολλά παρακάλια κατάφερε να πάρει την άδεια από τον βασιλιά και μόνο με τη σφεντόνα του, το θάρρος του και την πίστη του στον Θεό βγήκε μπροστά. Ο Γολιάθ όταν τον είδε, γέλασε και είπε: «Για σκύλο με πέρασες και βγήκες μπροστά μου με τη σφεντόνα;». Ο Δαβίδ χωρίς να φοβηθεί προχώρησε λίγο, έριξε με τη σφεντόνα του μια πέτρα που ξάπλωσε κάτω τον Γολιάθ κι έτσι κατάφερε να τον κατατροπώσει. Οι Ιουδαίοι ξεχύθηκαν τότε εναντίον των φοβισμένων Φιλισταίων και τους νίκησαν.
Μα ο Δαβίδ νίκησε μυριάδες!
|
Σιγά σιγά όμως ο Σαούλ με αυτά που άκουγε, άρχισε να ζηλεύει, να ανησυχεί και να φοβάται ότι ο Δαβίδ θα του πάρει τον θρόνο. Μέρα με τη μέρα η ανησυχία του μεγάλωνε, ώσπου στο τέλος έγινε μίσος. Ο Δαβίδ, χωρίς να υποπτεύεται τίποτα, εξακολουθούσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον βασιλιά. Ένα πρωί, την ώρα που έπαιζε την άρπα του και τραγουδούσε, ο Σαούλ έριξε κατά πάνω του το δόρυ του και κόντεψε να τον σκοτώσει. |
|
Ο Ιακώβ απέκτησε δώδεκα γιους. Ήταν ένας καλός πατέρας, που αγαπούσε όλα του τα παιδιά. Είχε όμως ιδιαίτερη αδυναμία στον μικρότερο γιο του τον Ιωσήφ. Αυτή η αδυναμία του Ιακώβ έκανε τα αδέλφια του Ιωσήφ να ζηλέψουνε. Και πιο πολύ ζήλεψαν, όταν μια μέρα ο Ιακώβ χάρισε στον Ιωσήφ ένα πολύχρωμο χιτώνα.
Η ζήλια τους έγινε μίσος όταν κάποτε ο Ιωσήφ τους διηγήθηκε δύο όνειρά του: «Είδα πως βρισκόμασταν» τους είπε «στα χωράφια, θερίζαμε και δέναμε όλοι δεμάτια. Ξαφνικά το δικό μου δεμάτι έμεινε όρθιο και τα δεμάτια τα δικά σας έπεσαν και το προσκύνησαν». Έπειτα «είδα πως ο ήλιος, το φεγγάρι και έντεκα αστέρια με προσκυνούσαν». Μετά από αυτά, οι αδερφοί του Ιωσήφ έγιναν έξω φρενών και πήραν την απόφαση να του αφαιρέσουν τη ζωή.
Δεν άργησαν να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία. Μια μέρα που ο Ιακώβ έστειλε τον Ιωσήφ στο λιβάδι όπου τα αδέρφια του έβοσκαν τα κοπάδια τους, σκέφτηκαν να τον σκοτώσουν και να πουν στον πατέρα τους πως τον έφαγαν τα άγρια θηρία. Τότε, ο μεγαλύτερος αδερφός, ο Ρουβήν, τους πρότεινε να μην τον σκοτώσουν, αλλά να τον ρίξουν σε ένα λάκκο. Έτσι και έκαναν. Ο Ρουβήν βέβαια σχεδίαζε να πάει αργότερα και να σώσει τον Ιωσήφ.
Ξαφνικά είδαν να περνάει από εκεί ένα καραβάνι με εμπόρους. Πήγαιναν στην Αίγυπτο και οι καμήλες τους ήταν φορτωμένες. Τα αδέρφια αποφάσισαν να πουλήσουν τον Ιωσήφ στους εμπόρους για είκοσι χρυσά νομίσματα. Έπειτα έσφαξαν ένα κατσίκι, λέρωσαν με το αίμα του τον χιτώνα του Ιωσήφ και τον έδειξαν στον πατέρα τους. Ο Ιακώβ, πιστεύοντας πως κάποιο άγριο θηρίο κατασπάραξε τον γιο του, άρχισε να θρηνεί και ήταν απαρηγόρητος.
Οι έμποροι έφεραν τον Ιωσήφ στην Αίγυπτο και εκεί τον πούλησαν σε έναν άρχοντα, τον Πετεφρή. Η εξυπνάδα και οι ικανότητες του Ιωσήφ γρήγορα αναγνωρίστηκαν από τον Πετεφρή. Έτσι γρήγορα του εμπιστεύτηκε όλα του τα υπάρχοντα και τις υποθέσεις του. Μετά από πολλές περιπέτειες του Ιωσήφ, ο ίδιος βασιλιάς της Αιγύπτου, ο Φαραώ, αναγνώρισε την αξία του και του έδωσε μεγάλη εξουσία πάνω σε όλη τη χώρα.
Όταν έπεσε πείνα σε όλη την περιοχή, τα αδέρφια του Ιωσήφ ήρθαν στην Αίγυπτο να αγοράσουν σιτάρι. Συναντήθηκαν με τον Ιωσήφ, αλλά δεν τον γνώρισαν. Αυτός τους γνώρισε και έκλαψε κρυφά. Μετά από κάποια τεχνάσματα που τους έκαναν να αναλογιστούν το κακό που είχαν κάνει πριν από χρόνια στον αδερφό τους, ο Ιωσήφ αποκαλύφθηκε κλαίγοντας, τους διηγήθηκε όλα όσα είχε περάσει στην Αίγυπτο και τους συγχώρεσε. Μάλιστα δώρισε στον καθένα μια γιορτινή φορεσιά. Τους έδωσε αμάξια φορτωμένα με τρόφιμα και δώρα για τον πατέρα του.
Όταν τα αδέρφια επέστρεψαν στον Ιακώβ τον πατέρα του, του είπαν ότι ο Ιωσήφ ζει και του διηγήθηκαν όλα όσα είχαν συμβεί. Ο Ιακώβ χάρηκα πολύ και είπε: «Μου φτάνει που ζει ακόμα ο Ιωσήφ, το παιδί μου. Θα πάω στην Αίγυπτο να τον δω πριν πεθάνω».
Ο Ιακώβ και όλη η οικογένειά του ξεκίνησαν για την Αίγυπτο όπου ο Φαραώ τους επέτρεψε να κατοικήσουν.
Ο Ισαάκ και η Ρεβέκκα απέκτησαν δύο δίδυμα αγοράκια. Το πρωτότοκο το ονόμασαν Ησαύ και το δεύτερο Ιακώβ. Ο Ησαύ ήταν κοκκινωπός και τριχωτός και μεγαλώνοντας έγινε ένα δυνατό και τολμηρό αγόρι που αγαπούσε το κυνήγι. Ο Ιακώβ ήταν φρόνιμος, γλυκομίλητος και προτιμούσε να μένει στο σπίτι βοηθώντας τη μητέρα του στις καθημερινές δουλειές. Ο Ισαάκ αγαπούσε περισσότερο τον Ησαύ επειδή του έφερνε κι έτρωγε ζώα και πουλιά που σκότωνε στο κυνήγι. Η Ρεβέκκα αγαπούσε περισσότερο τον Ιακώβ αφού ήταν κοντά της στο σπίτι.
Μια μέρα, ενώ ο Ιακώβ μαγείρευε φακές, ο Ησαύ γύρισε κουρασμένος και πεινασμένος από το κυνήγι. «Πεθαίνω της πείνας, γρήγορα δώσε μου λίγες φακές» είπε στον αδερφό του. Τότε βρήκε την ευκαιρία ο Ιακώβ και του είπε: «Θα σου δώσω να φας αν μου δώσεις για αντάλλαγμα τα πρωτοτόκιά σου».
Τα πρωτοτόκια ήταν συνήθεια της εποχής εκείνης σύμφωνα με την οποία αυτός που θα γεννιόταν πρώτος σε μια οικογένεια –ο πρωτότοκος– έπαιρνε την πρώτη ευλογία του πατέρα του, γινόταν ο αρχηγός της οικογένειας όταν πια θα ήταν γέρος ο πατέρας και έπαιρνε διπλό μερίδιο από την πατρική κληρονομιά.
«Εγώ πεινάω. Σε τι να με ωφελήσουν τα πρωτοτόκια; Στα χαρίζω λοιπόν» είπε ο Ησαύ. Έτσι, έδωσε τον λόγο του στον Ιακώβ και αντάλλαξε τα πρωτοτόκιά του με ένα γεμάτο πιάτο φακές.
Όταν ο Ισαάκ γέρασε πολύ δεν έβλεπε πια. Καθώς αισθανόταν ότι πλησίαζε το τέλος του, ήθελε να ευλογήσει τον Ησαύ. Δεν ήξερε βέβαια πως είχε πουλήσει τα πρωτοτόκια. Του ζήτησε, λοιπόν, να πάει για κυνήγι και να του μαγειρέψει να φάει από τα ζώα που θα έφερνε. Η Ρεβέκκα, όμως, ήθελε να πάρει ο Ιακώβ την πατρική ευχή. Έτσι, σχεδίασε να ξεγελάσει τον Ισαάκ. Μαγείρεψε δύο κατσικάκια και συμβούλεψε τον Ιακώβ να τυλίξει τα χέρια του και τον λαιμό του με τα δέρματα των δύο κατσικιών και να προσποιηθεί πως ήταν ο τριχωτός Ησαύ.
Ο Ιακώβ άκουσε τη μητέρα του και πήγε το φαγητό στον πατέρα του προσποιούμενος ότι είναι ο Ησαύ. Ο Ισαάκ παραξενεύτηκε ακούγοντας αλλαγμένη τη φωνή του Ησαύ. Μια, λοιπόν, και δεν έβλεπε, ψηλάφισε τα χέρια του Ιακώβ και πίστεψε πως ήταν ο Ησαύ. Αφού έφαγε το νόστιμο φαγητό έδωσε την ευλογία του στον γιο που ήταν μπροστά του. Έτσι, αντί για τον Ησαύ, ευλογήθηκε ο Ιακώβ.
Όταν ο Ησαύ γύρισε από το κυνήγι ήταν πια αργά! Ο Ησαύ μετάνιωσε που πούλησε τα πρωτοτόκια, μίσησε τον αδερφό του και ήθελε να τον εκδικηθεί. Έλεγε μάλιστα πως θα τον σκότωνε μόλις πέθαινε ο πατέρας τους. Η Ρεβέκκα όταν έμαθε τα σχέδιά του Ησαύ έστειλε τον Ιακώβ στον αδερφό της που ζούσε σε χώρα μακρινή. Έτσι, ο Ιακώβ εξορίστηκε και η λύπη του ήταν μεγάλη.
Μετά από πολλά χρόνια και αφού ο Ιακώβ είχε πια μεγάλη οικογένεια, έστειλε μήνυμα στον αδελφό του τον Ησαύ και του έλεγε πως ετοιμάζεται να γυρίσει και πως ήρθε ο καιρός να φιλιώσουν πια. Γρήγορα πήρε την είδηση ότι ο Ησαύ έρχεται να τον συναντήσει με τετρακόσιους άντρες. Ο Ιακώβ φοβήθηκε ότι ερχόταν για να του επιτεθεί και προσευχήθηκε στον Θεό.
Όταν είδε από μακριά τον Ησαύ να έρχεται με τους άντρες του, έτρεξε και προσκύνησε στη γη εφτά φορές πριν τον πλησιάσει. Τότε ο Ησαύ, που του είχε περάσει ο θυμός μετά από τόσα χρόνια, έτρεξε να συναντήσει τον Ιακώβ και τον αγκάλιασε. Έπεσε στον λαιμό του και τον φιλούσε και έκλαιγαν μαζί. Ο Ιακώβ τόσο πολύ ευχαριστήθηκε για την υποδοχή που του έκανε ο αδελφός του ώστε του είπε: «Όταν είδα το πρόσωπό σου, ήταν σαν να είδα το πρόσωπο του Θεού».
Ο Ιακώβ πρόσφερε στον αδερφό του πολλά δώρα τα οποία στην αρχή ο Ησαύ δεν ήθελε να τα πάρει αλλά μπροστά στην επιμονή του τελικά δέχτηκε. Μαζί και αγαπημένοι πήραν τον δρόμο της επιστροφής.
Τα χαρούμενα τεταρτάκια του Πανοράματος 